Επέστρεψα!

Ναι το ξέρω πώς χάθηκα. Πέρασε σχεδόν 1 μήνας από το προϊγούμενο ποστ.
Τι να κάνουμε όμως; Με τραβούσε πιο πολύ το μαξιλάρι παρά η καρέκλα του γραφείου μου.

Τα νεάκια μου τον τελευταίο μήνα;
Τίποτε το συναρπαστικό.
Εκτές επία σε γάμο μιας συναδέλφου μου. Λίο χωριατιλίκκι αλλά σχετικά καλό. Αν εξερέσης την πολύ δυνατή άσχημη, παράφωνη μουσική σε ένα μικρό χώρο ήταν καλούτσικα.
Ήταν και μια ευκαιρία να δω αρκετούς συναδέλφους κάπως πιο σουλουππομένους. Τον ένα ούτε που τον εκατάλαβα. Έσασε μαλλί, εφόρησε φακούς, έβαλε ωραιό πουκαμισούι. Έγινε με λία λόγια σωστός πούρεκκος. Που πρέπει να ομολογίσω ήταν πολλά ωραίο παιδί. Πράμα που δεν θα επρόσεχα αν δεν τον έβλεπα εκτός γραφείου. Άτε, επροσθέσαμε τζι άλλον πάνω στη λίστα.
Να παίξω άντε-μπα-πλόμ να δω πιος εννα μου ππέσει;

Το μωρό αυτή την Παρασκευή (δηλ. η Λούλου, δεν έτυχε να τεκνοποιήσω τον τελευταίο μήνα) θα κάνει μια μικρή εγχειρησούλα στείρωσης. Περαστικά της! Από ότι μου είπε ο γιατρός θα της βάλει και κώνο να μην γλείφη της ραφές της. Η μάμα μου φωνάζει την που τα τωρά "φωτιστικό" τζαι επιμένει πως θα την στολίσει πάνω σε ένα τραπεζάκι. Fingers crossed όλα θα παν μια χαρά.

Στους δρόμους το πρωΐ κατά την κούρσα προς την δουλειά είναι ακόμα ένα δράμα. Και όσο περνούν οι μέρες θα γίνει ακόμη χειρότερο. Μετακομίζει η εταιρεία σε νέα γραφεία. Δαμέ που ήθελα 30 λεπτά να πάω δουλειά, αύριο εννα θέλω 1 ώρα και.... Πιός έχει όρεξη για έτσι κούρσα το πρωΐ;
Ξέρει κάποιος που ζητούν υπαλλήλους τζαι να είναι εντός Λευκωσίας;; Παρακαλείτε όπoιος ξέρει να αφήσει ένα μήνυμα. Υπάρχει ένα πολύ απελπισμένο άτομο εδώ.

Στο επανιδείν until next time.